Merel van Dijk – Gestalttherapeut, ademcoach, supervisor, coach, leersupervisor en docent supervisiekunde.
Avonturier van de Ziel zolang als ik me kan herinneren! Mediteerder, natuurmens, amateurschilder, nieuwsgierig, boekennerd, ongeduldig, lepelsnijder, levensgenieter, waarheidszoeker, winterdipper.
Ik was mij al vroeg bewust van mijn huis-tuin-en-keuken-trauma. Er zat méér in mij dan ik eruit kón of dúrfde te laten komen. Vervolgens merkte ik in mijn puberteit dat ik geen ruzie kon maken (en dat was wel nodig!). Dat dreef mij de bibliotheek in, dat durfde ik tenminste wel. Op zoek naar “hoe moet dat tussen mensen?”.
Het gezin waarin ik opgroeide was warm. Er was veel liefde die zich vooral praktisch uitte. Emotioneel echter, was er minder voeding. Ik ben nooit geslagen of gepest. Geen moeilijke life-events. En toch kwam ik eruit, net zoals iedereen, met de nodige ‘zere plekken’ en bijbehorende beschermingsmechanismen. Huis-tuin-en-keuken-trauma dus. Of “oud zeer”, zoals Bram Bakker het noemt.
Die beschermingsmechanismen zoals verlegenheid, “Ik red het wel alleen”, hard werken en doorgaan, aanpassen, conflicten vermijden, niet voelen, mij onkwetsbaar opstellen (lees; afstandelijk, gereserveerd), die verstikten helemaal wie ík was! Het voelde als een totale beklemming. Hier kun je lezen hoe mij dat ooit eens flink in de problemen bracht.
Nu, achteraf, ben ik er dankbaar voor. Want precies díe omstandigheden, en díe beklemming hebben mij gebracht waar ik nu ben. De discrepantie van mijn buiten en mijn binnen was zó groot dat de drive om daar iets aan te doen ook heel groot was. En wanneer je iets vanuit je diepste kern wilt, dan helpt het universum een handje mee! De Wet van Resonantie.
Ik koos de juiste beroepsopleiding, ook al had ik op mijn 16e geen fláuw idee wat ik wilde. Behalve dan géén kantoorbaan. Ik trof de juiste leermeesters. Stagebegeleiders, collega’s en docenten. Van die mensen die ín mij zagen, wat ik zelf nog niet kon zien.
Ik sta in een auditorium. Ik kijk omhoog en zie rijen studenten. Ze rommelen met hun spullen. Ongeïnteresseerd. Of juist verwachtingsvol. Waar ben ik aan begonnen? Ik voel me gespannen. Ik sta op het punt een gastcollege te geven over ontwikkelingsstoornissen. Ik weet dat ik een goed verhaal heb. Ik houd van mijn vak. Maar ik ben bang voor gestotter, een rooie kop, een black-out…
Ik schraap mijn keel en zeg: “Ik ben dol op mijn werk. En spreken voor groepen maakt mij bang. Dus misschien stotter ik, of moet ik even nadenken over mijn woorden. Dan weten jullie dat.”
In een groep van 16 deelnemers aan de supervisorenopleiding, waar ik les geef, neemt een dame het woord. Ze is gespannen. Ze is boos, maar durft dat geen ruimte te geven. Ze vertelt me, voorzichtig, dat ze de vorige keer iets vervelends had ervaren bij mij. Ik had haar in een oefening uitgenodigd. Die had ze aangenomen, maar achteraf voelde ze zich er niet prettig bij. Ze vond dat ik over haar grenzen was gegaan. Ik voel de spanning in de groep toenemen.
Ik vraag haar me te vertellen hoe boos ze op me is? Verbaasd kijkt ze me aan. Maar ze doet het. Alles komt eruit. Haar spanning zakt. Ik bedank haar. Voor haar moed en eerlijkheid. De zucht in de groep is bijna hoorbaar.
Naast alle reguliere opleidingen die ik deed, bracht mijn zoektocht me ook bij meditatie, (emotioneel) lichaamswerk, ademwerk, tantra en een mysterieschool.
Want weet je, uiteindelijk moest ik eens uit die kop. In mijn lijf. Voelen. Ik kan je vertellen, da’s soms verdraaid ongemakkelijk en onvoorspelbaar!
Daar vond ik echter mijn grootste goud.
Ik leerde een beetje te ontspannen in mijn ongemak. Ik leerde meer van mezelf te omarmen.
Delen die bang zijn of boos. Delen die pijn dragen. Delen die zich schamen of overweldigd voelen. Ze mogen erbij.
Als ík het niet meer erg vind dat ik me bang voel, verdrietig, verward, overvallen, schaamtevol of wat dan ook…tja, dan kan niemand me erom afwijzen. Ja dat kan wel, maar dat raakt dan niet meer. Omdat ik mezelf niet langer afwijs. Het begint van binnen.
Als binnen verandert, verandert buiten ook. Nog zo’n Universele wet. Zo binnen, zo buiten.
Dat we allemaal innerlijk werk te doen hebben. Dat we allemaal kwetsbare gevoelens hebben, die we verstoppen. Omdat we erom genegeerd zijn, afgewezen of uitgelachen.
Zo ziet collectief trauma eruit. Ai! Alweer dat woord!
Het begint niet bij jou. Oud zeer reist door families totdat iemand de cyclus doorbreekt.
Ben jij een cyclebreaker?
Hoe zou het zijn als we allemaal vrijelijk onze gevoelens durfden laten zien, wanneer dat nodig is? Als we daar ontspannen en volwassen mee om kunnen gaan?
Zouden we dan niet elkaar veel beter begrijpen? Respecteren? Van elkaar houden?
Alles wat je voelt, voel je in je lijf. Of dat nu is dat je nodig moet piesen. Je vermoeid bent. Verdrietig of boos.
Het. Heeft. Allemaal. Een. Boodschap.
En een functie.
Piesen vinden we normaal. Rust nemen wordt al iets lastiger. Verdriet is meestal te ongemakkelijk.
Gemiste kans. Verdriet wast je schoon. Het helpt je ergens mee in het reine te komen.
Zo is voelen, gereedschap. Alles wat je voelt heeft een boodschap of een functie.
Alles wat je ontkent en onderdrukt geeft je lichaam stress. Je blijft toch ook niet met een volle blaas lopen?
Leer je lichaam verstaan. Het wil je helpen.
Al jouw afgesplitste delen, willen niet anders dan thuiskomen. Integreren.
Ze hebben de zorg en aandacht nodig die ze vroeger niet hebben gekregen. Van jou.
Het Leven wil niet anders dan dat jij tot je volle potentie komt. Het zal net zolang op je deur blijven kloppen met lessen. De Wet van oorzaak en gevolg. Totdat jij je werk doet. Je kunt je bestemming niet ontgaan.
Hoe de weg er naartoe loopt is aan jou.
Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg!
OMdat je het toch ff wil weten:
NVAGT – Nederlands Vlaamse Associatie voor Gestalttherapie en Gestalttheorie.
LVSC – Landelijke Vereniging voor Supervisie en Coaching
Hogeschool van Utrecht '96 - '00
Hogeschool Windesheim '04 - '08
Kempler Instituut Nederland '10 - '14
Haagse Hogeschool '14 - '16
Kempler Instituut Nederland '14 - '17
Annette Weers januari - mei '21
Een greep uit mijn Klanten
Hogeschool Windesheim
Huisartsen-opleiding UMCG
William Schrikker Groep
Landelijk Steunpunt Rouw en Verlies
Hogeschool van Utrecht
Stichting Philadelphia Zorg
Kempler Instituut Nederland
Meglio!
Hogeschool InHolland
Elan Barneveld
