Nascholing supervisie en coaching

Ervaringsgericht werken vindt zijn bronnen in de Gestalttheorie en in de cliëntgerichte psychotherapie, in het bijzonder de interactionele benadering. Carl Rogers ging ervan uit dat een authentieke, empatisch, accepterende en explorerende relatie het belangrijkste instrument tot verandering was. De Gestalttheorie voegt daaraan het “gewaarzijn” toe. De therapeut moet zich in het hier-en-nu heel gewaar zijn van wat het contact met de cliënt met hem doet om tot een echt contact te kunnen komen. 

Als ik dat verbind aan supervisie dan kom ik op het volgende. Siegers heeft supervisie zeer grondig methodologisch uitgewerkt en omschreven. Geweldig. Een methode die heel erg goed werkt. En hij heeft ook iets laten liggen, namelijk hoe je het hier-en-nu gebruikt als leermateriaal. Siegers werkt voornamelijk uit hoe je als supervisor werkt met het daar-en-dan van de supervisant. 

Binnen het supervisorisch leren zijn er drie groepen leeractiviteiten; cognitieve (verwerven en toepassen nieuwe kennis), meta-cognitieve (het leren aansturen) en affectieve (alles wat gevoeld wordt rondom het leren). Siegers laat deze laatste groep weg. 

Dat is nou net de groep, die al het andere leren zo in de weg kan staan! Denk aan een supervisant die dichtklapt, zich schaamt. Of iemand die frontaal in de aanval gaat. De leerweg is dan niet vrij. En het speelt zich allemaal af ín het contact. Dus daar moet je mee kunnen werken. 

Dat brengt me op de parallel die samenkomt in supervisie. Dat WAT er geleerd wordt, overeen dient te komen met HOE er geleerd wordt. Met andere woorden, als supervisor moet je het goede voorbeeld geven! Een supervisant of coachee kan niet leren grenzen stellen wanneer jij als supervisor of coach dat niet doet.

Kortom: je hebt jezelf voortdurend VRIJ te maken. Daarvoor zal je je eigen innerlijk werk moeten blijven doen. Ik kan je zeggen; dat is erg vervullend.